SARRERAK AGORTUTA // ENTRADAS AGOTADAS
================================================
Zerbait makabroa nolatan izan daiteke hain hunkigarria?
Urrunak leku berezi bat erakusten du, espeleologo batek, bere linterna ezustean piztuta, mundu arrotz batera argia eramango balu bezala. Igarobide bat agertzen da sumendi aktibo baten magalean. Laba irristatzen da, sumendia dardarka ari da bere zatiak dirdiratuz. Bertako biztanle ohiek, labak irentsita eta harri bihurtuta, osatzen dituzte orain paisaiaren erliebeak. Bizirik dirauen komunitate
txiki bat ikus daiteke. Alargunez osatutako koro izerditsua da, neurriz kanpoko egunsenti baten oroitzapena partekatzen duena. Paregabeko egoera horretan, harremanetan daude kiskaldutakoekin, haiekin orain maitekiro, hurrengoan axolagabe eta ikaragarriro jokatuz. Zerbait makabroa nolatan izan daiteke hain hunkigarria?
Giro horretan, berehala zimelduko den lore bat bailitzan, gaixo birjinal bat jaiotzen da. Pertsonaia horrek, berehala liluratuko du bidaiari bat, eta hau betirako geratuko da leize horri so. Biztanleen beldur eta augurioek, eta bidaiariaren maitasun desesperatuaren adierazpenek nolabaiteko erregu baten antza dute… Metal preziatu bat irteten da sumendiaren barrutik. Gertaera hori misterioarekin, atzemanezineko zerbaitekin, soinu berri batekin topo egitea bezalakoa da pertsonaientzat.
------------------------------
¿Cómo algo macabro puede ser tan emotivo?
Urrunak muestra un lugar especial, como si un espeleólogo, con su linterna inesperadamente encendida, llevara la luz a un mundo extraño. Un paso aparece en la falda de un volcán activo. La lava se desliza, el volcán tiembla resplandeciendo sus fragmentos. Sus antiguos habitantes, devorados por la lava y petrificados, forman ahora los relieves del paisaje. Se puede ver una pequeña comunidad que subsiste. Es un coro sudoroso formado por los viudos que comparte el recuerdo de un amanecer desmesurado. En esta situación incomparable, están en contacto con los abrasados, ahora cariñosamente, en la siguiente actuando con indiferencia y espanto. ¿Cómo algo macabro puede ser tan emotivo?
En este ambiente, como una flor que se marchitará en seguida, nace un enfermo virginal. Este personaje no tardará en seducir a un viajero, y éste quedará para siempre contemplando esa cueva. Los temores y augurios de los habitantes, y las manifestaciones del amor desesperado del viajero, se asemejan a una especie de súplica Un metal precioso emerge del interior del volcán. Para los personajes este hecho es como encontrarse con el misterio, con algo imperceptible, con un nuevo sonido.